என்னவென்று சொல்வதம்மா?

அவனைக் கண்ட முதல் நாள்
ஏனோ சலனப்பட்டது என் இதயம்
ஒரு முறை அவனைத்
திரும்பிப் பார்க்கச் சொன்னது என் கண்கள்

புன்னகைத்தான் வெட்கப்பட்டேன்
அருகில் வந்தான் நெருங்கத் துடித்தேன்
காதல் என்றான் மயங்கி நின்றேன்
கைபிடித்தான் கனவுகள் கொண்டேன்

காதலின் மொழி பேசி
அழகாய் என்னைக் காதலி என்றான்
ஏனென்று கேட்காமல்
என்னவனே நீ என்றேன்

உன்னோடு மட்டுமே என் உறவென்றான்
நீ இல்லையேல் நான் வெரும் உடலென்றான்
உடலென்றும் உயிரென்றும் இருதுருவம் ஏனென்றான்
ஒன்றாகி உறவாடி கலந்ததில் சுகமென்று மாயம்செய்தான்

அவன் நிழலைக்கூட
காதலித்த எனக்கு இன்று
நிஜத்தைத் தேடி அலைகையிலே
என் நிழலைத் தொலைத்த காயம்

நாட்கள் மாதங்களாய் ஓடியது
இதயம் வடித்த இரத்தம்
என் கருவறையில்
விதையாய் வளரக் கண்டேன்

காதலின் மயக்கத்தில்
பெண்மையை அள்ளிக் கொடுத்த எனக்கு
காலம் சுமையானது
வெருப்பென்னும் துவர்ப்பு சுவையானது

உயிரை இழந்துவிடலாம் என்று
உள்ளம் வாதிட்டது என்ன செய்வேன்
கொலை செய்வது போல்
கூனிக் குறுகியது என் மானுடம்

ஊரை மாற்றினேன்
என் பேரை மாற்றினேன்
மறைந்தான் கணவன் என்று
பொய்யாய் வேடம் தறித்தேன்

இத்தனை பொய்களும்
அத்தனை வேஷங்களும்
வீங்கிக் கொண்டிருந்த
என் வேதனையை மறைக்கவில்லை

மசக்கை மயக்கமில்லை
மாங்காய் சுவைக்கவில்லை
பசியென்று புசிக்கவில்லை
பாவம் பயிரென்று உரமிட்டேன்

வளரும் பிறை கண்டு வாடினேன்
தளரும் நடை கண்டு நாட்கள் எண்ணினேன்
ஏனோ கடனென்று இந்த
உயிரைச் சுமக்கலானேன்

அம்மா என்று என் முகம் காண
முட்டிக் கொண்டு வெளியே வந்தாள்
தொப்புள் கொடி அறுத்த மறுகணம்
அவளுக்கு குப்பைத்தொட்டியைத் தேடினேன்

கட்டிய சேலையில் பத்திரமாய் சுற்றி
பதமாய் ஒரு குப்பையில்
வைத்தேன் இந்த மரகதத்தை
இதயம் கணத்தது இருந்தும் திரும்பினேன்

முதலடி எடுத்து வைத்தேன்
வீதியின் ஓராமாய் பசியென்று ஒரு பிஞ்சு
கையேந்தி கதறியது
உள்ளம் கலங்கியது என்ன செய்வேன்

இரண்டடி எடுத்து வைத்தேன்
நாய்கள் ஊளையிட்டது
காதை இறுகப் பொத்திக்கொண்டு
நடக்க முயன்றேன் கால்கள் உறைந்தது

கயவனோ காமுகனோ
ஒருவனோடு மட்டுமே களப்பின்
அதுவே கற்பு என்று பறைசாற்றும்
கலாச்சரம் சொல்லுமா நான் கற்புல்லவள் என்று

தாய்மையை இறையென்பார்
அவள் முதுமையை சுமையென்பார்
பொற்றவளை காப்பகத்தில் கைவிடும்
சமூகம் சொல்லுமா நான் தாய்யில்லை என்று

ஒருவனுக்கு ஒருத்தி என்று
கதை சொல்லும் கலாச்சாரத்தில்
பாதுகாப்பாய் காமம் செய் என்று
விளம்பரப் பேடைகள் விற்கும் அவலம்

இந்த சமுதாயத்தைக் கண்டா
நான் கூசினேன்?
என்னக்குள் இருக்கும் தாய்மையைக் கொல்லும்
இந்த விதிமுறைகள் எனக்குத் தேவையா?

காதலைப் பொய்யாக்கி
காமத்தில் என்னை களவாடியவனுக்கும்
இல்லாத இந்த பயம்
எனக்கு மட்டும் ஏன் வரவேண்டும்?

போதும் இந்தப் பொய்கள்
இனி ஓட வேண்டியவள் நான் அல்ல
தொலைய வேண்டியவள் என் மகளல்ல
இதயம் இருப்பின் சிந்திக்கும் உலகம்
இல்லையேல் வேறொரு குப்பைத்தொட்டியில்
வேறொத்தி நிற்ப்பாள் என்னைப் போல!!!



************************************************************************************

தமிழில் அனாதை என்ற வார்த்தை மிகவும் கொடுமையானது. அதிலும் பெற்ற தாயே தன் கருவை அனாதையாக்குவது சொல்லக் கூடிய அவலமல்ல..

இதற்கு என்ன காரணம்?? சமுதாயமா... அதன் சட்டங்களா.. இல்லை அவரவர் தேவைக்கேற்ப மாறும் கலாச்சாரமா?? இதுதான் கலாச்சாரம் கற்றுக் கொடுக்கும் கோட்ப்பாடுகளா?

சிந்திக்க மனமுடையோர் சிந்தியுங்கள்!!!

கன்யா